To obraz tego co przeraża, budzi wstręt, każe „zamykać oczy“, ale jednocześnie należy przecież do tych specyficznych obrazów świata, które tak chętnie oglądamy za pośrednictwem mediów. Jednak w tym przypadku ten autentyczny/fikcyjny dokument stawia nas w specyficznej sytuacji – nie wiemy na ile jest prawdziwy. Na co  patrzymy (?) – na zdjęcia z policyjnego archiwum czy na fikcyjne obrazy – tego w jednoznaczny sposób nie dowiemy się.

Fotografiom towarzyszą fragmenty tekstu z publikacji kryminologicznej, a szata graficzna dodatkowo wzmacnia element gwałtowności i opresywności obrazów. Ukryte przed okiem widza wymagają ingerencji – rozcięcia stron – swoistego naruszenia „ciała“ książki, a naruszona struktura ujawnia to, na co nie wiemy czy chcemy patrzeć, ale patrzymy. Patrzymy i z nożem w ręce rozcinamy dalej...