Prawo, psychologia i historia to tylko niektóre nauki wkraczające na teren filmoznawstwa w ramach paradygmatu kultury produkcji filmowej. Przygotowując niniejszą publikację, redaktorzy mieli na uwadze potrzebę zachowania różnorodności metod badawczych, dlatego artykuły w niej zawarte dotyczą czasami bardzo odmiennych zagadnień. Autorzy niniejszego tomu, pisząc o rynku filmowym, pogłębiają go – i robią to w bardzo różnym stylu. Książka zawiera dwadzieścia dwa teksty o naukowej proweniencji, jedne są bardziej badawcze, inne eseistyczne, jeszcze inne problemowe czy – jak kto woli – teoretyczne. Zestawieni zostali różni autorzy, z różnymi zainteresowaniami naukowymi, z różnych ośrodków badawczych, na różnym etapie naukowej kariery. Każdy zatem artykuł będzie nieco odmienny od kolejnego.

Zbiór artykułów poświęconych szaleństwu w fotografii.

Seria: Filmo!znawcy

„Kręcone siekierą. 9 seansów Smarzowskiego” to nie jest typowa biografia, ani wywiad-rzeka, ani hołd składany twórcy. To opowieści aktorów i członków ekip filmowych Smarzowskiego – historie z planów, z życia, anegdoty, relacje z przypadkowych spotkań, które przerodziły się w wieloletnie przyjaźnie, spostrzeżenia, które zbliżają nas do świata reżysera i rozwikłania zagadki, kim jest Wojtek Smarzowski i dlaczego kreuje w swoich filmach tak odpychającą i przerażającą rzeczywistość, a bohaterów doprowadza do granic człowieczeństwa, jakby hołdował zasadzie, że „nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej”. W książce nie brakuje też głosu samego reżysera, ale stoi on w tle za swoimi współpracownikami, ludźmi, którzy znają go najlepiej. Nie jest to więc książka mająca jednego bohatera.

„Kręcone siekierą. 9 seansów Smarzowskiego” to nie jest typowa biografia, ani wywiad-rzeka, ani hołd składany twórcy. To opowieści aktorów i członków ekip filmowych Smarzowskiego – historie z planów, z życia, anegdoty, relacje z przypadkowych spotkań, które przerodziły się w wieloletnie przyjaźnie, spostrzeżenia, które zbliżają nas do świata reżysera i rozwikłania zagadki, kim jest Wojtek Smarzowski i dlaczego kreuje w swoich filmach tak odpychającą i przerażającą rzeczywistość, a bohaterów doprowadza do granic człowieczeństwa, jakby hołdował zasadzie, że „nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej”. W książce nie brakuje też głosu samego reżysera, ale stoi on w tle za swoimi współpracownikami, ludźmi, którzy znają go najlepiej. Nie jest to więc książka mająca jednego bohatera.